ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΚΟΥΝΤΡΟΥΜΠΗΣ

Ο ΕΦΗΒΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ 

ΤΗΣ POP ART (ΠΟΠ ΑΡΤ)

Συνάντησα τον Βαγγέλη ένα ζεστό απόγευμα στο σπίτι όπου διαμένει μαζί με τους γονείς του στο Σαραντάπορο. Είχα δει πριν λίγο καιρό κάποια έργα του, μια ασπρόμαυρη τεχνική απόδοσης προσώπων κυρίως και φυσικά το νεαρό της ηλικίας του και η απόδοση στο χαρτί του ταλέντου του, με εντυπωσίασαν. 

Δεν γνώριζα ως τότε τον όρο pop art. Αναζητώντας στο διαδίκτυο πληροφορίες για αυτό το είδος τέχνης διαβάζω:

"Η pop art (λαϊκή τέχνη)  αναφέρεται στο καλλιτεχνικό κίνημα που αναπτύχθηκε αρχικά στη Μεγάλη Βρετανία και αργότερα στην Αμερική περί τα μέσα της δεκαετίας του '50. Στις αρχές της δεκαετίας του '60, η pop art άρχισε να αναπτύσσεται κυρίως στην Αμερική.

Αν και η Βρετανία αποτελεί τον τόπο γέννησης της Ποπ Αρτ, στην Αμερική γνωρίζει πραγματική έξαρση, γεγονός που ευνοείται και από την οικονομική ευρωστία της Αμερικής.

Μία μεγάλη έκθεση, το 1962, στην γκαλερί Sydney Janis με τίτλο "Νέοι ρεαλιστές" (New realist) προσέφερε την επίσημη αναγνώριση του κινήματος της αμερικανικής ποπ-αρτ. Έως τότε ο όρος δεν είχε ακόμη καθιερωθεί.

Η ποπ-αρτ αντλούσε την έμπνευσή της από τις εικόνες της καταναλωτικής κοινωνίας και της λαϊκής κουλτούρας. Κωμικές ταινίες, διαφημίσεις, βιομηχανοποιημένα προϊόντα, αλλά και φωτογραφίες λαϊκών ειδώλων συνέθεταν το κίνημα

Κύρια χαρακτηριστικά της Ποπ Αρτ αισθητικής αποτέλεσαν ο αυθορμητισμός, η δημιουργική υπερβολή, η ανάλαφρη διάθεση, η σάτιρα, οι έντονες χρωματικές αντιθέσεις και εν γένει η απόρριψη του παραδοσιακού. Η Ποπ Αρτ υπηρέτησε την αποκαλούμενη μαζική κουλτούρα και συνδέθηκε με ένα είδος εμπορικής τέχνης που απευθύνεται σε ένα ευρύ κοινό. Δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια περίοδο γνώρισε μεγάλη έξαρση στη Μεγάλη Βρετανία η Ποπ μουσική, η οποία θεωρείται συχνά αισθητικά συγγενής προς την Ποπ Αρτ. 

Σε αντίθεση με πολλά προγενέστερα κινήματα της μοντέρνας τέχνης η Ποπ Αρτ επέδειξε αδιαφορία σε δύσκολα, δυσνόητα ή περισσότερο εγκεφαλικά θέματα, τα οποία για τους καλλιτέχνες του κινήματος θεωρούνταν προϊόντα μίας διάθεσης ελιτισμού. 

Πίνακες με αναπαραστάσεις τενεκεδένιων κουτιών γνωστού αναψυκτικού, του Έλβις Πρίσλεϊ και της Μέριλιν Μονρόε ή ακόμα θέματα δανεισμένα από τα αμερικανικά κόμιξ και τη διαφήμιση αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα της Ποπ Αρτ αισθητικής.

Το φωτομοντάζ, το κολάζ και η συναρμολόγηση αποτέλεσαν συνηθισμένες μεθόδους της ποπ-αρτ. Από τις μυθικές φυσιογνωμίες της δεκαετίας του 1960, ο Άντι Γουόρχολ δημιούργησε το 1962 τις Είκοσι πέντε Μέριλιν, ένα από τα διασημότερα θέματά του, χρησιμοποιώντας ως βάση ένα φωτογραφικό πορτρέτο. 

Η απεικόνιση της Μονρόε ως προϊόντος κουλτούρας, συσκευασμένης για το κοινό σαν καταναλωτικό αγαθό!!"

Διαβάζοντας για αυτό το "κίνημα τέχνης" και έχοντας δει τι έκανε αυτός ο μικρός, στο Σαραντάπορο των 580 απογραφέντων κατοίκων το 2011 και των 30 μαθητών του Δημοτικού του Σχολείου, η συζήτηση μαζί του με εντυπωσιάζει ακόμα περισσότερο.

Ακούω από ένα παιδί Δεκαεφτά χρονών να μου λέει τις απόψεις του και τις ιδέες του για αυτό που κάνει, για τον τον τρόπο ζωής στο χωριό, για τις μεγάλες χειμωνιάτικες νύχτες που ο κόσμος κλείνετε στα σπίτια από νωρίς και την αντίθεση αυτής της εικόνας με το καλοκαίρι που το χωριό γεμίζει με ζωή.

"Με τη ζωγραφική γενικότερα είχα καλή επαφή από το Δημοτικό σχολείο. Αργότερα όταν πήγα στο Γυμνάσιο διαπίστωσα ότι στο μάθημα των Καλλιτεχνικών "πιάνει το χέρι μου" και ασχολήθηκα πιο εντατικά. 

Αντλώντας πληροφορίες από το διαδίκτυο, για τεχνικές κλπ με τράβηξε η συγκεκριμένη τεχνική και πιστεύω πως είναι κάτι που με εκφράζει. Οι σκιές και η αντίθεση της ασπρόμαυρης απεικόνισης, ειδικά στα πρόσωπα είναι αυτό που με γοητεύει περισσότερο."

Τα Χριστούγεννα του 2016 ο Βαγγέλης έλαβε μέρος σε μια έκθεση που έγινε στην Αθήνα στην Αίθουσα Τέχνης Αρτ Κολωνάκι με ένα έργο του που έδειχνε το πρόσωπο μιας γριάς γυναίκας. Το έργο του ξεχώρισε και συμπεριλήφθηκε στο ετήσιο ημερολόγιο της Αίθουσας. Εκεί γνώρισε ανθρώπους του χώρου, συζήτησε μαζί τους και η εμπειρία της συμμετοχής τον γεμίζει με αισιοδοξία για το μέλλον.

Ο Βαγγέλης, ένα απόλυτα "προσγειωμένο" παιδί για την ηλικία του, γεννήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου του 2000. Κατοικεί μόνιμα στο Σαραντάπορο με τους γονείς του, τον Θανάση και την Έφη. Έχει δυο μεγαλύτερα αδέρφια, τη Βάσω η οποία σπουδάζει Αρχαιολογία στο Βόλο και τον Χρήστο ο οποίος τελειώνει την Πληροφορική στο ΤΕΙ της Λαμίας.

Συμμετέχει ανελλιπώς σε πολιτιστικές εκδηλώσεις που οργανώνονται στο χωριό και η καθημερινότητα τρέχει μεταξύ Σαρανταπόρου και Ελασσόνας για σχολείο και φροντιστήριο.

Αυτή η καθημερινή μετακίνηση με "τα συνήθη συγκοινωνιακά μέσα", με πολλές ώρες χαμένες στη παραπάνω διαδρομή, δεν τον αποθαρρύνουν για να σκεφτεί το μέλλον.

Θέλει να ακολουθήσει Ανθρωπιστικές Σπουδές (Ψυχολογία, Κοινωνιολογία, Φιλολογία), αλλά δεν θα αφήσει αυτό που πολύ καλά έμαθε να κάνει: την Ποπ Αρτ.

Γιάννης Ντάλλας