ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΣΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΟΥ ΕΝΙΠΕΑ 

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ

Την Κυριακή 6 Αυγούστου 2017 πραγματοποιήθηκε η "Σαρανταπορεία 2017" στα Πριόνια Ολύμπου. Ξεκινήσαμε στις 5:40 το πρωί από το Σαραντάπορο με 80 συμμετέχοντες και δια μέσου Αγίου Δημητρίου και Κατερίνης φτάσαμε στο Λιτόχωρο και εισήλθαμε στον Εθνικό Δρυμό του Ολύμπου. Ο φιδωτός δρόμος μέχρι τα Πριόνια, μέσα από πανύψηλα έλατα σε προδιαθέτει για αυτό που θα συναντήσεις. Στις 8:45 φτάσαμε στα Πριόνια σε υψόμετρο 1100 μέτρα. Η διάθεση όλων στα ύψη και η ανυπομονησία για το ξεκίνημα έκδηλη. Αφού δόθηκαν οι τελευταίες οδηγίες, φορτωθήκαμε τα σακίδια μας και μπήκαμε στο φαράγγι ακολουθώντας το διεθνές ορειβατικό μονοπάτι Ε4 το οποίο μετά από εννέα χιλιόμετρα περίπου καταλήγει στο Λιτόχωρο, όπου είναι και ο τελικός προορισμός μας.

Η τοποθεσία είναι μαγευτική. Οι εικόνες διαδέχονται η μια την άλλη και πραγματικά δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις.  Από την αρχή ως το τέλος του μονοπατιού αυτό το καταπληκτικό οικοσύστημα που βλέπεις γύρω σου σε συναρπάζει και σε ταξιδεύει. Δεν θέλω όμως να σταθώ στην απαράμιλλη ομορφιά του τοπίου και του Ολύμπου γενικότερα. Το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι από όλο τον κόσμο, ανεβαίνουν στις κορυφές και περπατάνε στα μονοπάτια του όλες τις εποχές του χρόνου, αποδεικνύει τη σπουδαιότητα της περιοχής και αποτελεί σημείο αναφοράς για όσους αγαπούν το περιβάλλον και τις ομορφιές του μυθικού Ολύμπου.

Εκεί που θέλω να σταθώ και θέλω να δώσω ειδικό βάρος σε αυτό που γράφω, είναι σε δυο σημεία. 

Το πρώτο είναι μια εικόνα που βλέπω μπροστά μου για "εφτά Σαρανταπορείες": Πως  αντιμετωπίζουμε και τι επαφή έχουμε εμείς με το περιβάλλον που βαδίζουμε. Πόσο υπεύθυνοι δηλαδή είμαστε ως πεζοπόροι. 

Το δεύτερο έχει να κάνει με αυτούς που αντιμετωπίζουν την δική μας ανευθυνότητα, αλλά και το τυχαίο γεγονός που μπορεί να συμβεί ακόμα και αν πούμε ότι τα έχουμε προβλέψει όλα. 

Ξεκαθαρίζω εξ αρχής ότι όλα όσα γράφω αποτελούν διαπιστώσεις προσωπικές, για πράγματα που πρέπει να διορθώσουμε όλοι μας και μη εξαιρουμένου του γράφοντος!

Ξεκινώ με το πρώτο σημείο. Οι πεζοπορίες μας ως τώρα δεν ήταν ευκαταφρόνητες από άποψη χιλιομέτρων, μορφολογίας εδάφους και καιρικών συνθηκών. Σε όλες οι οδηγίες ήταν σαφέστατες. Τι θα φορέσουμε, πως θα κινούμαστε, πως θα ξεκουραστούμε και το σημαντικότερο από όλα βαδίζουμε και απολαμβάνουμε τη διαδρομή. Δεν μας απασχολεί τι ώρα θα φτάσουμε στο τέρμα, αλλά τι αποκομίζουμε από αυτό που βλέπουμε γύρω μας. 

Η εντύπωσή μου πάνω σε αυτά που ανέφερα παραπάνω, είναι πως η πλειοψηφία δεν ενδιαφέρεται, ούτε τι θα φορέσει για να βαδίσει, ούτε και αποκομίζει κάτι. Συμμετέχει για να συμμετέχει με λίγα λόγια. Αυτό πρέπει να το διορθώσουμε. Πρέπει να μας γίνει βίωμα ότι τα σωστά παπούτσια​, είναι το άλφα και το ωμέγα για να βαδίσουμε, είτε το μονοπάτι είναι στο βουνό, είτε βαδίζουμε στην άσφαλτο όπως κάναμε παλαιότερα. 

Πρέπει να καταλάβουμε ότι εδώ περπατάμε και δεν τρέχουμε να φτάσουμε πρώτοι στο τέρμα. Στην πεζοπορία μας την Κυριακή στο μονοπάτι του Ενιπέα, οι περισσότεροι από μας "άμαθοι" στο περπάτημα και χωρίς τα κατάλληλα παπούτσια​, έφτασαν στο Λιτόχωρο σε τεσσεράμισι ώρες!!! 

Ποιό θα ήταν το πρόβλημα αν φτάναμε μία ή και δύο ώρες αργότερα? 

Δεν σκεφτόμαστε ότι με τέτοιο ρυθμό μπορεί να μας συμβεί κάτι?

Ακόμα και να μη μας συμβεί κάτι στη διάρκεια της διαδρομής, μας συμβαίνει μετά στη διάρκεια της ξεκούρασης και γίνετε αντιληπτό την επόμενη μέρα, καθώς κυριολεκτικά "δεν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας"!

Αν εφαρμόσουμε στοιχειώδης κανόνες, θα απολαύσουμε περισσότερο τη διαδρομή μας, θα αγαπήσουμε το περιβάλλον, θα αισθανθούμε ευεξία και εσωτερική γαλήνη.
Επειδή όλα αυτά δεν τα τηρούμε, αναθεματίζουμε τη συμμετοχή μας σε μια τέτοια δράση και φυσικά ποτέ εμείς δεν ευθυνόμαστε για τίποτα! 

Όλα όσα ανέφερα παραπάνω αφορούν αυτά που δεν κάνουμε εμείς. Τι γίνετε όμως όταν έχουμε προβλέψει όλα αυτά και κάποιο τυχαίο γεγονός ανατρέπει τους κανόνες? 

Και για την μια και για την άλλη περίπτωση υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι που μπορούν να μας βοηθήσουν. Στην δική μας περίπτωση, αυτοί οι άνθρωποι βρέθηκαν δίπλα μας για κάτι που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα, οπουδήποτε κι αν βάδιζε. Ένα από τα μέλη της παρέας μας, περίπου στη μέση της διαδρομής αισθάνθηκε ενόχληση στο δάχτυλο του ποδιού. Κατέβαλε προσπάθεια για να συνεχίσει, αλλά από ένα σημείο και μετά και περίπου μιάμιση ώρα πριν την έξοδο από το φαράγγι δεν μπορούσε να συνεχίσει. 

Με τα τεχνικά μέσα που είχαμε μαζί μας, ενημερώθηκε το κλιμάκιο της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης που εδρεύει στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας. Με τη σειρά τους ενημέρωσαν την Πυροσβεστική Υπηρεσία Λιτοχώρου. 

Αμέσως εθελοντές τις ομάδας και πυροσβέστες της υπηρεσίας Λιτοχώρου ξεκίνησαν για να προσεγγίσουν το σημείο από δύο πλευρές. Από το τέρμα του μονοπατιού στους Νερόμυλους Λιτοχώρου και από το παλιό Μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου. 

Δεν έχω λόγια για να περιγράψω και να εξάρω την αποφασιστικότητα και το πνεύμα αυτών των παιδιών. Τα μέλη της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης που έφθασαν πρώτοι στο σημείο, προσέφεραν τις πρώτες βοήθειες και μαζί με τους Πυροσβέστες που έφθασαν κι εκείνοι, βοήθησαν την κυρία Κατερίνα να συνεχίσει την διαδρομή ως την έξοδο του μονοπατιού. Το περιστατικό που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο από πλευράς περίθαλψης.
Σκεφτείτε όμως τις συνθήκες. Έπρεπε να βρεθούν σε εύγλωττο χρόνο, μέσα στο δάσος, πεζοί, φορτωμένοι με τα σακίδια τους για να προσφέρουν βοήθεια! 

Θέλω να εκφράσω τον θαυμασμό μου για το έργο που προσφέρουν οι διασώστες εθελοντικά! Με μοναδικό κίνητρο την αγάπη τους στη φύση και την προσφορά στον συνάνθρωπο, το έργο τους είναι πραγματικά αξιέπαινο.

Ο θαυμασμός μου βέβαια μεταφέρεται και πολλαπλασιάζεται και για τους Πυροσβέστες που ήρθαν στο σημείο. Άψογοι επαγγελματίες με υψηλή αίσθηση της ευθύνης και του καθήκοντος. Ο Διοικητής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Λιτοχώρου, Επιπυραγός Καρατζάς Αναστάσιος ο οποίος ήταν παρών στην επιχείρηση, θα πρέπει να αισθάνεται περήφανος για του άνδρες του.

Από όλη αυτή την περιγραφή δεν μπορώ να παραλείψω τον άνθρωπο που έμεινε μαζί μας για πάνω από μια ώρα. Τον Στέλιο από το Λιτόχωρο ο οποίος μας προσδιόρισε ακριβώς τη θέση στην οποία βρισκόμασταν και με τις ιστορίες του για τα μονοπάτια του βουνού και την καλοσυνάτη μορφή του μας κράτησε συντροφιά και μας απέδειξε πως τα απλά πράγματα είναι και τα περισσότερο σπουδαία! Στην επόμενη επίσκεψη μου στα πανέμορφα μονοπάτια θα τον επισκεφθώ σίγουρα και θα περπατήσουμε μαζί τον Ενιπέα.

Κλείνοντας τις σκέψεις μου,
Ευχαριστώ όλους τους συμμετέχοντες, μικρούς και μεγάλους στην "7η Σαρανταπορεία. "
Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στην Πυροσβεστική Υπηρεσία του Λιτοχώρου για την άψογη εκτέλεση του καθήκοντος τους και στους Εθελοντές της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης για την αυταπάρνηση και ομαδικότητα που επέδειξαν στην  αντιμετώπιση του συμβάντος.


Υ.Γ.
Κώστα Λαβαντσιώτη και Σούλα Κλεισιάρη σας ευχαριστώ ιδιαίτερα για την υπομονή σας να παραμείνετε μαζί μου τόσες πολλές ώρες. Μπορεί να χάσατε το υπόλοιπο πρόγραμμα, που περιελάμβανε βουτιές στην θάλασσα, αλλά νομίζω ότι η συμπαράσταση και η βοήθεια σας άξιζε την "θυσία" της παραλίας!


Γιάννης Ντάλλας